Πασχαλίτσες ή Λαμπρίτσες.

Πασχαλίτσες ή Λαμπρίτσες.(Τα παλιότερα χρόνια το ονόμαζαν «σκαθάρι της Παρθένου μας»)

Ναι!!!!!!!!!!!!!!!! Μας φέρνουν την Α Ν Ο Ι Ξ Η !!!!!Μας φέρνουν το  Π Α Σ Χ Α !!!!! 

Ετσι μεγαλώσαμε  εμείς στην φύση .Μόλις έβλεπα λαμπρίτσες
είχα μεγάλη χαρά και βιαζόμουν να ευχηθώ πρίν το ξομπλιαστό μαμουνάκι (έτσι το έλεγε η γιαγιά μου ) ανοίξει τα φτερά της και πετάξει μακρυά.(Ακόμη και τώρα ).
Ο μικρός μου ο γιός,ο Γιωργάκης,μπορεί να γυρίσει όλο τον κήπο και να αρχίζει να μαζεύει λαμπρίτσες,ώστε να γεμίσει το ποτιράκι του.Έπειτα θα καθήσει κάτω από την καρυδιά ,θα βάζει μία μία στο χεράκι του,ώσπου να πετάξουν όλες........(η χαρά του).

 

Παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο για να δείτε πώς προστατεύουν τα φυτά....

 

Στα περισσότερα είδη αυτού του φιλικού μικρού σκαθαριού αρέσει να τρώνε μελίγκρες , αυτά τα μικροσκοπικά έντομα με το μαλακό σώμα που καταστρέφουν τους κήπους και τις σοδειές των γεωργών. Μερικές ενήλικες πασχαλίτσες μπορούν να καταναλώσουν αρκετές χιλιάδες μελίγκρες στη διάρκεια της ζωής τους—ενώ και οι προνύμφες τους έχουν επίσης ακόρεστη όρεξη. Επιπλέον, αυτό το σκαθάρι τρέφεται με πολλά άλλα βλαβερά έντομα, και μερικά είδη του τρώνε ακόμη και μύκητες που βλάπτουν τα φυτά. Δεν είναι καθόλου παράξενο που οι κηπουροί και οι αγρότες καλοδέχονται την πασχαλίτσα!

Στα τέλη του 19ου αιώνα, κάποια έντομα που λέγονται κοχενίλλες εισάχθηκαν κατά λάθος από την Αυστραλία στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Τα βλαβερά αυτά έντομα πολλαπλασιάστηκαν τόσο γρήγορα ώστε απειλούσαν να εξαλείψουν όλους τους οπωρώνες εσπεριδοειδών καταστρέφοντας τη συστηματική καλλιέργειά τους. Ένας εντομολόγος, γνωρίζοντας ότι στη χώρα από την οποία καταγόταν αυτό το έντομο δεν απειλούσε τις σοδειές, πήγε στην Αυστραλία αναζητώντας το φυσικό εχθρό του. Διαπίστωσε ότι ήταν μια πασχαλίτσα, το είδος Rodolia cardinalis. Έστειλε στην Καλιφόρνια περίπου 500 σκαθάρια, και μέσα σε έναν χρόνο οι κοχενίλλες είχαν σχεδόν εξαλειφθεί. Οι οπωρώνες με τα εσπεριδοειδή σώθηκαν.

Το ελκυστικό αυτό μικρό σκαθάρι έχει στρογγυλό ή ωοειδές θολωτό σώμα, ενώ η κάτω του πλευρά είναι επίπεδη. Αν και αδηφάγο, τα περισσότερα είδη του έχουν μήκος μικρότερο των 12 χιλιοστών. Τα σκληρά, γυαλιστερά καλύμματα των φτερών του, τα λεγόμενα έλυτρα, προστατεύουν τα λεπτεπίλεπτα φτερά του και του δίνουν το ζωηρό χρώμα του. Όταν το έντομο πετάει, τα έλυτρα ανοίγουν και ανασηκώνονται κάνοντας στην άκρη. Μολονότι οι πασχαλίτσες απεικονίζονται συνήθως ως κόκκινες με μαύρα στίγματα, τα περίπου 5.000 είδη στην πραγματικότητα παρουσιάζουν ποικιλία συνδυασμών όσον αφορά το χρώμα και τα στίγματα. Μερικά είδη είναι πορτοκαλί ή κίτρινα με μαύρα στίγματα. Άλλα είναι μαύρα με κόκκινα στίγματα. Υπάρχουν και λίγα που δεν έχουν καθόλου στίγματα. Άλλα πάλι φέρουν στίγματα που θυμίζουν σκακιέρα.

Πολλά είδη έχουν διάρκεια ζωής ενός έτους. Το χειμώνα, τα ενήλικα πέφτουν σε νάρκη σε ξερά και προστατευμένα σημεία. Καθώς οι μέρες γίνονται πιο ζεστές, ξυπνούν και αρχίζουν να πετούν αναζητώντας φυτά που έχουν πληγεί από μελίγκρα. Το θηλυκό, μετά το ζευγάρωμα, εναποθέτει ένα «τσαμπί» από μικροσκοπικά κίτρινα αβγά (φαίνονται δεξιά) στην κάτω πλευρά κάποιου φύλλου κοντά στο οποίο υπάρχει μεγάλη ποσότητα από μελίγκρες. Από κάθε αβγό εκκολάπτεται μια προνύμφη με έξι πόδια, η οποία μοιάζει περισσότερο με άγριο μικρό αλιγάτορα (φαίνεται αριστερά) παρά με μελλοντική πασχαλίτσα. Εφόσον η προνύμφη περνάει την ώρα της τρώγοντας μελίγκρες, σύντομα αναπτύσσεται τόσο πολύ ώστε δεν χωράει πια στο δέρμα της. Αφού αλλάξει δέρμα αρκετές φορές, προσκολλάται σε κάποιο φυτό όπου παράγει ένα κουκούλι. Μέσα στο κουκούλι, η προνύμφη εξακολουθεί να αναπτύσσεται μέχρις ότου παρουσιαστεί τελικά ως ενήλικο έντομο. Αυτό στην αρχή είναι απαλό και ωχρό, και παραμένει στο φυτό καθώς σκληραίνει το σώμα του. Μέσα σε μια μέρα εμφανίζονται τα διακριτικά του σημάδια.

Οι εχθροί μαθαίνουν να αποφεύγουν τη ζωηρόχρωμη πασχαλίτσα. Όταν απειλείται, εκκρίνει από τις αρθρώσεις της ένα κίτρινο, δύσοσμο υγρό με απαίσια γεύση. Τα αρπακτικά, όπως πουλιά και αράχνες, δεν ξεχνούν ποτέ την πρώτη τους δυσάρεστη συνάντηση, ενώ το έντονο χρώμα του εντόμου αποτελεί διαρκή υπενθύμιση.

Ένα είδος πασχαλίτσας, το οποίο αρχικά χρησιμοποιούνταν για τον έλεγχο των βλαβερών εντόμων, αποδεικνύεται κατά κάποιον τρόπο βλαβερό έντομο και το ίδιο. Η πασχαλίτσα αρλεκίνος, μια ασιατική πασχαλίτσα που συναντάται σε πολλά χρώματα, ζει αρμονικά μαζί με άλλα είδη πασχαλίτσας στο φυσικό της περιβάλλον στη βορειοανατολική Ασία. Λόγω της εντυπωσιακής της όρεξης για μελίγκρες και άλλα βλαβερά έντομα, εισάχθηκε πρόσφατα στη Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη. Δυστυχώς, έχει απειλήσει τα ντόπια είδη πασχαλίτσας επειδή τρώει όλη την τροφή τους. Εκτός αυτού, όταν εξαντλείται η αγαπημένη της τροφή—και ελλείψει των φυσικών εχθρών της που ελέγχουν τον πληθυσμό της—η πεινασμένη πασχαλίτσα αρχίζει να καταβροχθίζει τις τοπικές πασχαλίτσες και άλλα ωφέλιμα έντομα. Οι εντομολόγοι ανησυχούν για το μέλλον, προβλέποντας την εξαφάνιση μερικών ειδών πασχαλίτσας. Η πασχαλίτσα αρλεκίνος είναι επίσης ανεπιθύμητη επειδή καταβροχθίζει ώριμους καρπούς έτοιμους για συγκομιδή και εισβάλλει στα σπίτια σε μεγάλους αριθμούς το φθινόπωρο για να γλιτώσει το κρύο του χειμώνα.

Υπάρχουν και λίγα ακόμη είδη πασχαλίτσας που τρώνε πολύτιμες σοδειές αντί για βλαβερά έντομα. 

 

 Σύμφωνα με την παράδοση η πασχαλίτσα φέρνει γούρι.  Αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά παραπέμπει στα οφέλη που μας παρέχει το συμπαθές φτερωτό εξάποδο - το μόνο από τα έντομα που κανείς δεν σιχαίνεται να κρατήσει στα χέρια.

 

 

 

πηγή perierga .gr